قلهإ‘ و آخلصّ لآترإعيُ ليِ شعورَ :‘(
آدريْ إنك عنِ غغرإميّ مآ دريتِ . .
صآرِ لكّ سإعةةِ : تلف بههإ و تدور ‘
مآ فههمتّ إلآ , عسىُ و ودكَ و ليتَ "
قلِ : مآ أححبكَ و آنتههت ڪلِ آلأمورِ
:/
خذتِ ڪلْ إللي تبي منيُ , و آقفيت‘
!
مآ عليييك | أنِـِآ على آلفرققإ’ (
صصبورْه ) :
بآنيُ ليِ فيّ صححإريِ آلصبر : بيييتْ
!
قدِ فرڪتّ منِ إلقههرِ عشرينْ زورِ :‘(
و بعت فيِ سسوقَ إلههوى " هممِ " وشريتّ ,
لآ تڪدرِ خإطرك / رحِ . . معذورَ
غلططتي‘ و أتحملْ آنِـِـِإ آللي [
بديييتُ ] ‘
و آنت لوِ قصصرتْ : مإ منكّ قصصورَ !
ألخخخطأ منيِ , و لو إنيً مآ (
أخططيت’ ) ,
مُر في | سيرةةِ هوإنِـِـِـِـِآ و لو مرورّ
:‘(
و آذڪّر إنك قدِ " شڪييتْ " و قدْ "
بڪيتُ "
و إنِ ڪتبت‘ بدفتركِ عني , سطططور’
آڪتبُ آنيَ عقبْ زولك مإ [
ههوييييتَ ] :/
و إن خذإكَ ملحححكّ آلى حدِ | إلغرورْ . .
جإنيُ أملححِ منكّ لڪن’ مآ هويييتَ :/
هي مقآديرِ , و خذتنإ للدبورّ :
مآ سعيت لههإ "
آنتُ " و "
إنَـَـَإ " مآسعيت !
و أنِ بغغيتْ آلشورِ : عنديَ صدق’ شورْ . . ,
جربّ دروبُ |
آلههوىْ | و ردِ إن غديييت ‘ :/
و أنإ ببقى فيِ مڪإنيّ ضوححْ . . نورِ
!
و آحتريكَ بهإلمڪڪآن‘ ,
آلآ أنتهههيتْ . . :‘